lunes, 27 de febrero de 2012

¿Cuento Breve?

PAPA: viernes 31 de julio 2005

Hora 20y30, en éste gris y frío día, es hora de ir a dormir,
rutina de todos los días.Siempre te extrañaré, y nunca me duermo sin antes recordarte. Miro un poco de tv, no tardo media hora en dormirme. Tengo mucho, mucho sueño.
duermo hasta las dos y treinta mas o menos, en eso llega mi hija,
y me despierto, luego vuelvo a dormirme.
al rato me despierto otra vez, tengo mucha sed, voy a la heladera y
veo un saché de leche, me sirvo un vaso y lo bebo y vuelvo a dormirme.
Por la mañana, me despierto con un leve malestar,todavía estaba oscuro, serían las cinco de la mañana, mas o menos.
Opté ir al hospital Posadas caminando, no me sentía bien para manejar. Me dirigí a la guardia, que estaba llena de gente, como siempre. Pero, no era el hospital que yo conocía,estaba más limpio,
más lujoso, y se veían muchos internados, mayormente niños,y hasta
se podía fumar. Enciendo un cigarrillo, en eso, me encuentro con dos
personas conocidas, charlamos un rato, al ver que había tanta gente,
pensamos que pasaría mucho tiempo para que nos atendieran y decidimos irnos. Al haber recorrido un par de cuadras, cada uno se fue por su lado.
Al poco tiempo, me encuentro en el mismo hospital, seguía habiendo
mucha gente...
Desde unos diez metros de distancia, veo una nena, tendría tres o cuatro años, le hago muecas con la cara, la nena se ríe.
En éso, veo entrar un grupo de cuatro o cinco personas, estaban armados, con sigilo, me fui acercando a otra salida, quedaba a unos cinco metros de mi, y unos quince metros de los asaltantes.
En seguida me llamó la atención lo verde que estaba el jardín,
muy verde y muy cuidado, ya era de día.
Al caminar unos diez metros de distancia, siento un par de manos en mi espalda, me doy vuelta, un muchacho me pide ayuda, lo habían herido de un tiro en la espalda, no le veo sangre, en ése momento...
no me llamó la atención, le dije que buscaríamos un teléfono, para pedir ayuda a otro hospital.
Caminamos cuadras y cuadras, con muchas pendientes, y el césped tan
verde, siempre cada vez, más y más verde...y muy cuidado.
Así, caminando, llegamos a Liniers, un Liniers muy distinto, con casi, todas casas bajas, y sin prácticamente...nada, nada de tránsito, muy inusual en Liniers.
A unos pocos metros, vislumbré una especie de negocio, era una peluquería de hombres, había un impecable peluquero, todo vestido de blanco.Con él había tres personas más, deduje que eran clientes, no les vi la cara, les pedí por favor un teléfono, les conté que nos había pasado, que al escuchar el disparo yo había huido, y mi compañero estaba herido, el señor muy amable, me tendió su celular,
y se lo pasé a mi compañero.
En seguida se comunicó con el same, la ambulancia estaba por llegar.
Me despedí del herido y el peluquero, y me dispuse a irme.
Cuando me doy vuelta, siento que dos manos se apoyan en mis hombros,
levanto la vista...era uno de los clientes, ellos estaban cuando nosotros entramos.
Un hombre delgado y alto, con barba muy aseada, debía tener, no más
de cincuenta años, él, me miró con fijeza, mirada dulce y severa a
la vez, inconfundible: era mi amado padre.
Lo abracé, lo besé, lo sentí tan real tan mío...y quise que ése instante, jamás se borrara de mí.
A su vez, el supuesto herido, se puso a su lado.
Él, mi padre, mirándome fijamente a los ojos me habló, dijo que
debía ir con él.
Le respondí que lo amaba mucho, pero, debía estar con mi esposa y
mi hija, que debía cuidarlas, que necesitaban de mí, porque si
estábamos pasando privaciones estando juntos, que pasaría si no me
tuvieran.
Él me respondió...todos en la vida, pasamos privaciones, y cuando nos vamos, los que quedan se arreglan.
Le respondí, padre, tú estás muerto, me miró con esa mirada dulce...
y sonrió.
Allí reaccioné, mirándolo fijamente le dije: ¿Acaso el herido no
era el muchacho?. No me contestó, seguía mirándome fijamente.
En ése momento me pregunté. ¿Quienes eran esos dos hombres que estaban con él, y el muchacho que estaba herido ya no lo estaba?
¿Por qué no vi a mi madre con él, ni nadie conocido?
No se lo pude preguntar, seguía mirándome con esa mirada dulce y
severa a la vez.
Pensé...pensé...pensé.
¿Por qué era todo tan apacible y verde,por qué no hubo vehículos en
todo el trayecto hasta Liniers?...ni personas, ni casas, ni negocios, solo campos verdes, muy verdes.
Lo abracé, lo besé y le recordé, que desde el momento que había
muerto, siempre quise estar a su lado, pero, no era éste el momento.ÉL, con su semblante dulce y severo, me miraba, me miraba.
Allí se me aclaró la mente, él no lo dijo, más yo lo presentí.
Él, se sonrió, si, yo estaba muerto, el tiro en el hospital, había
dado en mí, el muchacho que dijo estar herido, no lo estaba...
Su trabajo era llevarme hasta él, lo había conseguido.
La mente, se me abrió por fin, todo lo comprendí, sí, éso era el fin.
Bendito sea el final, si éso era el cielo, bendito cielo.
¿O acaso, era el comienzo de todo?
Sí, eso era, nadie me lo dijo, pero, era todo tan tangible, sin duda, sin duda alguna, era el comienzo.
Todo paz, no había prisa ni tensión, todo apacible, no quería irme de allí, el pensamiento de lo que dejaba atrás...se hacía menos conflictivo, quería quedarme con él, sí, verdaderamente quería.
Al mismo momento...sentí el placer y la dicha, luego sentí rabia.
Había despertado.

Jorge naonse viernes 31 de julio 2005
der.prop.int.762.612

domingo, 26 de febrero de 2012

Lágrimas Napolitanas


Esta, es una carta que escribe un hijo a su madre,
ella, sigue viviendo en Nápoles, el, está en América
ha ido a trabajar.
...

Mi querida madre, está por llegar la Navidad,
estoy tan lejano de ti, que todo me sabe a amargo,
como quisiera prender dos o tres velas,
y escuchar quisiera las notas que suena el gaitero.
...
A mis chicos hazle el pesebre,
y en la mesa navideña ponme el plato mio,
hazlo como lo hacias en la noche de vigilia,
como si en medio de ustedes, también estuviera yo.
...
Como nos cuesta lágrimas esta América,
a nosotros, Napolitanos, 
porque nosotros lloramos y añoramos
el cielo de Napoles...
Cuan amargo es, este pan.
...
 Querida madre.
¿Que sé, qué sé es el dinero?
Para quién llora su Patria no es nada,
ahora tengo unos dólares y me parece,
que nunca he estado tan presente.
...
Todas las noches sueño con mi casa,
y de mis hijos siento voces,
a ustedes los sueño con marea,
con una espada en el pecho,
y delante tuyo yo, tu hijo crucificado.
...
Me habeis escrito, que mi mujer me llama,
que la he dejado, y estoy lejos ahora,
que alguien le diga, los hijos quieren la madre,
y hagan regresar, esa señora. 
...
Yo no sé, si vuelvo o quedo fuera,
si quedo, es para trabajar por ustedes,
he caido, perdido, casa patria y honor,
soy carne y cuchillo de emigrante.
...
Lágrimas nos cuesta esta América,
a nosotros, Napolitanos,
porque nosotro lloramos 
el cielo de Nápoles...
Cuán amargo es...
Este pan.
...
( l. Bovio/E.De Curtis)


 

LACRIME NAPULITANE


.
Mia cara madre
sta pe' trasi' natale
e a sta' luntano chiu'
me sape amaro
comme vurria appiccia'
duje tre biancal
comme vurria senti' nu zampugnaro
'e ninne mie facitele 'o presepio
e a tavola mettite 'o piatto mio
facite quanno e' a sera da' vigilia
comme si' mmiezo a vuje
stesse pur' io
e 'nce ne costa lacreme st' america
a nuje napulitane
pe' nuie ca 'nce chiagnimmo
o cielo e napule
comme e' amaro stu' pane
mia cara madre che sso'
che sso' 'e denare ?
pe' chi se chiagne a patria
nun so' niente
mo tengo quacche dollaro e me pare
ca nun so' stato maie tanto pezzente
me sonno tutt 'e notte a casa mia
e d''e criature meie ne sento 'a voce
ma a vuie ve sonno comm 'a na' maria
cu 'e spade 'mpietto
'nnanz 'o figlio 'ncroce
e 'nce ne costa lacreme st' america
a nuje napulitane
pe' nuje ca 'nce chiagnimmo
'o cielo e napule
comm' e' amaro stu' pane
m'avite scritto
che assuntulella chiamma
chi l'ha lassata
sta' luntana ancora
che v'aggia di'
si 'e figlie vonno 'a mamma
facitela turna' a chella signora
io no nun torno me ne resto fore
e resto a fatica' pe tutte quante
jo c'aggio perzo a casa patria e onore
io so' carne 'e maciello so' emigrante
e 'nce ne costa lacreme st' america
a nuje napulitane
pe' nuje ca 'nce chiagnimmo
'o cielo e napule
comme e' amaro stu pane.

BOVIO/ DE CURTIS





































Virtual

¿Fué casual?, No sé decirlo,
¿Quizás causal?, No lo sabré,
solo sé, en este abismal
dos seres somos, virtual.
...
En los senderos de la vida
tantas preguntas nos haremos,
intangibles palabras, nunca sabremos,
si respuestas lograremos.
...
Quizás, pensar podríamos
los vericuetos de los destinos,
preguntas, respuestas que no vimos,
atrapadas veríamos en el camino.
...
¿Algún día las hallaremos?
Quizás nunca, nada sabremos,
no hay ya huellas y menos testigos,
y así seguiremos, dos amigos.
... 
Nada se sabe en las cosas de la vida,
tantas veces, caminos cruzándose van,
y otras tantas preguntándonos vamos,
¿Será este el indicado?
...
¡Cuantas cosas se entrelazan!
Confundiendo pensamientos,
a pesar de todo siento 
desalientos y esperanzas.
...
Confusiones inesperadas
recorrer con mi tormento,
repetir lo que yo siento,
con decirlo, ya no alcanza.

Jorge Naonse 2008
derechos reservados

sábado, 25 de febrero de 2012

Pasión

Pasión 

Letra traducida, original de Tagliaferro.
...

Tú, mas lejos estás
y mas cerca te siento,
quizás en este momento...
En que piensas, que haces.
...
Me has metido en mis venas
un veneno que es dulce
no me pesa esta cruz...
Que arrastro por ti.
...
Te quiero, te pienso te llamo,
te veo, te siento te sueño,
un año, no piensas un año...
Estos ojos no pueden...
La paz encontrar.
...
Y camino y camino,
y no sé donde voy,
estoy siempre borracho
sin jamás, beber vino..
...
Por ti he hecho un voto
a la Virgen de nieve
si me pasa esta fiebre...
Oro y perlas daré. 
...
Te quiero, te pienso, te llamo...
Te veo...te siento...Te sueño,
es un año, no piensas, un año,
estos ojos no pueden...
Hallar paz, no pueden jamás.
...

Canzonetta Napolitana.
Autor: Tagliaferro



PASSIONE

Cchiú luntanu tu stai

Cchiù vicino te sento...

Chi sa a chistu mumento
Tu a che pienze... che ffaie!...
Tu m'hé miso 'int 'e vvene
Nu veleno ch' è ddoce...
Num me pesa sta croce
Ca trascino pe' te...

Te voglio... te penso... te chiammo...
Te veco... te sento... te sonno...
E n'anno
'Nce pienze ca è n'anno
Ca st'uocchie nun ponno
Cchiù pace truvàl...

E cammino... e cammino...
Ma nun saccio addò vaco...
I'sto sempre 'mbriaco
E nun bevo mai vino
Aggio fatto nu vuto
A' Madonna d' 'a Neve
Si me passa 'sta freve
Oro e perle lle dò...
Te voglio... te penso... te chiammo...
Te veco... te sento... te sonno...
E n'anno
'Nce pienze ca è n'anno
Ca st'uocchie nun ponno
Cchiù pace truvàl...
E n'anno
'Nce pienze ca è n'anno
Ca st'uocchie nun ponno
Cchiù pace truvàl...

 




TAGLIAFERRO









viernes, 24 de febrero de 2012

Adormecidos recuerdos

De niño anduve por verdes praderas,
sonrisa y canto, en mi  despertaban,
mi amada tierra, aún sueño  quimeras,
querido pueblito, recuerdos del alma.
...
Amor en tus calles, de roca empedradas,
tus casa tus techos, de tejas rojizas,
todo el encanto, sencillez de tu gente
descanso del alma, mi patria querida.
...
Aún los recuerdo, domingos festivos,
salida de misa, reuniones de amigos,
con tiempo y sin prisa esos dias vividos
anidan mi mente, mi alma, mi vida.
...
Lejanos recuerdos, el alma no olvida,
cerezos en flor, comenzar de alborada,
esperanza y dolor, de triste partida...
sumida muy dentro, mi tierra, mi amada.
...
Los años se han ido, el crepúsculo asoma,
el tiempo implacable, su camino acelera,
olvidar nunca puedo el sabor de tu aroma,
soñaré de por siempre, a tu lado en tu vera.

José Gennaro 2012

domingo, 12 de febrero de 2012

PASSIONE

 Envia Canciones de "Luciano Pavarotti" a tu movil

PASSIONE

Cchiú luntanu tu stai

Cchiù vicino te sento...


Chi sa a chistu mumento

Tu a che pienze... che ffaie!...
Tu m'hé miso 'int 'e vvene
Nu veleno ch' è ddoce...
Num me pesa sta croce
Ca trascino pe' te...

Te voglio... te penso... te chiammo...

Te veco... te sento... te sonno...
E n'anno
'Nce pienze ca è n'anno
Ca st'uocchie nun ponno
Cchiù pace truvàl...

E cammino... e cammino...

Ma nun saccio addò vaco...
I'sto sempre 'mbriaco
E nun bevo mai vino
Aggio fatto nu vuto
A' Madonna d' 'a Neve
Si me passa 'sta freve
Oro e perle lle dò...
Te voglio... te penso... te chiammo...
Te veco... te sento... te sonno...
E n'anno
'Nce pienze ca è n'anno
Ca st'uocchie nun ponno
Cchiù pace truvàl...
E n'anno
'Nce pienze ca è n'anno
Ca st'uocchie nun ponno
Cchiù pace truvàl...

 




TAGLIAFERRO

viernes, 10 de febrero de 2012

Una Tarde de Mayo

Cuando vienes a mi encuentro,
mira el mar conmigo en frente,
si te hablo no respondes
te distraes frente a mi,
yo te tengo dentro mio,
estoy siempre enamorado,
y tu en vez piensas en otro...
¿Te has olvidado tú de mi?
...
Cuando se dice sí,
tenlo en la mente
dejar morir no puedes
un corazón amante,
tú me dijiste si
esa tarde de Mayo,
y ahora tú, tienes coraje,
de dejarme.

Tú me dijiste si
esa tarde de Mayo,
y ahora tú, tienes coraje,
de dejarme.
 
NA SERA E MAGGIO

Descarga tono "Na Sera E Maggio" en tu móvil
Quando viene 'appuntamento
guarde 'o mare guard'e fronne
si te parlo nun rispunne
sta distratto comme a che
io te tengo dint' 'o core
songo sempe 'nnammurato
ma tu invece pienze a' n'ato
e te staie scurdanno 'e me.
Quanno se dice si
tienelo a mmente
nun s'ha dda fa murì
nu core amante
tu me diciste si
na sera 'e maggio
e mo' tiene 'o curaggio
'e me lassà.
Tu me diciste si
na sera 'e maggio
e mo' tiene 'o curaggio
'e me lassà.

AUTORES, CIOFFI-PISSANO

Letra subida por: Anónimo

miércoles, 8 de febrero de 2012

Buscando

Me sumerjo en lo profundo
en búsqueda insondable,
con intenso afán
hallar quiero el sentido,
las frases que marcaron,
momentos de mi vida,
hallar quiero el pasado, 
del mundo así perdido,
entornos de conciencia...
Y ese amor ya ido.
...
Mi busqueda no halla,
respuesta a mis preguntas,
cual leve desafío
palabras que no encuentro,
mientras mi cuerpo sufre,
y mi triste mente estalla,
me encierra en telarañas,
con el amargo encanto,
un barco que se sncalla
en el lecho del olvido.
... 

Jorge Naonse 2012

Senda de vida

"Y, como se conoce, en suerte
y pensamiento se mejora."
FRAY LUIS DE LEÓN.


|
Con constante llaneza
en concertada paz
hacia el ánimo tranquilo

alejado de riquezas
e infaustos honores
en mejorado solaz
sentir reconocerme
tras luengo error,
cambió la suerte

y mi pensamiento mejora
||

Intento escalerecer
mis constantes dudas
sobre el alma inmortal

y su original cósmica
cultivo lo irracional
ante el venidero atardecer

sustentando en la riqueza
de la estoica firmeza
y la sabia sencillez

nutriendo mi pensamiento.
...


Francisco Muñoz Soler.




















domingo, 5 de febrero de 2012

Camino sin retorno, (1)

Noche estrellada divino manto,
miro la luz tan blanquecina
de los astros del firmanento
y tantas veces junto miramos
diciendo, el cielo es lo nuestro.
...
Es noche triste noche vacía,
mientras te alejas por el olvido,
y te recuerdo de noche y día
y tú te vas, no estás conmigo.
...
No estás conmigo...
¿Por qué lo has hecho?
¿No ves que el sol se está apagando?
Mientras yo muero poco a poco,
mi triste alma te busca en vano,
mi cuerpo en vano busca tu cuerpo...
Tu triste sombra se va marchando.
...
Recuerdas cuantas noches
los dos mirábamos
todos los astros del firmamento,
y cuantas veces hemos deseado
que todos, todos  fuesen nuestros.
...
Y tu te alejas mas y mas,
callada marchas por el recuerdo
y te pierdes en el olvido
mientras mi pecho se desgarra
mi alma entera busca camino
tu tersa piel añoran mis manos 
y tu boca púrpura vivo...
La amada sombra de tu recuerdo
se cruza siempre por mi destino.


Jorge Naonse  09/1966

Camino, sin retorno (2)

Se irá tu cuerpo y quizás tu misma,
olvides todo ya lo vivido,
mas en mi pecho llevo algo tuyo,
algo pequeño y también divino,
sagrado y virgen que tu me diste...
Y lo cambiaste por algo mio.
...
Dos meses hace que tu te has ido
sesenta días y no te olvido.
...
Muy corto plazo para borrar
lo que muy juntos hemos vivido,
y tu te alejas mas, y mas,
no importa el tiempo ni la distancia...
En mi tu siempre, siempre estarás.
...
Quizás, me olvides durante un tiempo,
quizás tu creas, he partido,
muy corto plazo ese será,
porque muy pronto preguntarás...
¿Esa persona que quise tanto
esa persona donde se ha ido?
...
Y yo, estaré siempre esperando
mientras divago por lo pasado
contigo estoy, y tu a mi lado.
...
Necesito que tus ojos
mi senda alumbren y para siempre,
que tus manos me den ya vida
y así yo amarte eternamente,
que tu boca sea mi boca, 
que tu pecho se apriete al mio,
que tus labios me quemen tanto
hasta abrasar los labios mios,
que te fundas junto a mi cuerpo
y sacies la sed que me devora,
y las ansias de poseerte
como remanso se calmen un día
que nuestras vidas se junten ambas...
Y des sentido a la vida mia.
...
Amarnos juntos y para siempre
colmar de dicha nuestro vivir,
ansío pronto que tu regreses...
Y así termine ya mi sufrir.

Jorge Naonse 05/09/1965
Derechos Adquiridos

sábado, 4 de febrero de 2012

Preguntas

Se ha terminado nuestra pena
jamás ya sufriremos,
tiempo hace y no nos vemos
y no es tanta la tristeza 
que aflora en nuestros cuerpos
pesares y angustias que vivimos.
...
 En mi mente fluyen recuerdos,
tenues pasajes de dos tristes vidas,
y muchas nostalgias, querida amiga.
...
Todo comenzó ese dia,
no tan lejano como aparenta,
en nuestros corazones ennegrecía 
horrenda furia, letal tormenta.
...
Fué corta la dicha en dos corazones,
nada hallamos, lo que debía ser...
Un mundo de ilusiones.
... 
Solo llanto, pena, amargura,
lo que debió ser, mundo de ternura.
...
¿Habremos elegido el mejor camino?
No hemos de culpar solo al destino,
nosotros lo buscamos y conseguimos.
...
Quizás lo deseábamos
o ta vez no lo quisimos.
...
¿Quién es juez y quién culpable?
¿Fué el destino o el camino?
O quizás nosotros mismos 
nos rendimos al destino.
...
Errores hubo, en nuestras vidas,
quizás por ser muy jóvenes
quizás por no saber,
no quisimos enfrentarlos
o no supimos como hacerlo.
...
Así, nos destrozamos, 
tantas veces sin quererlo
o quizás si lo quisimos,
tantas veces queríamos amarnos...
Y solo conseguimos, herirnos,
herirnos y destrozarnos.  


Jorge Naonse  Agosto 1966

Consejos

Que tristeza en tu rostro
que refleja tu mirada
drama traes en tu mente
y no quieres decir nada.
...
En tu semblante se presiente
esa angustia ilimitada,
húmedas y tristes pupilas
y esa pena que llevas muy profundo
con castigos lacerantes en tu alma
y sufriendo las penurias de tu mundo.
...
Veo, tus días pasar con dolor,
plenos de soledad, amarga ausencia,
sin lograr, que nada cambie
tus nostalgias y existencia.
...
No desesperes ya verás
el renacer del sol en tu camino,
cuando alguien que te ame y quiera...
¡¡¡¡Y tú, también!!! 
Se interponga en tu vida,
tu senda, tu destino.
...
Despejará esa bruma que hoy te envuelve,
fé tendrás, y ansias de ser dichosa,
y podrás ver que en tu camino...
A mas de espinas, florecerán las rosas.
...
Cual sombra de ese ser tu serás, 
cada gesto suyo
tu alma y vida, interesará,
a tí, que sin fé vivías...
Te inspirará confianza y feliz serás.
...
Las nubes que te envuelven
a inmensa luz, el paso abrirán,
las desdichas que tu vives,
serán ternuras y caricias del mañana,
cuando llegue y pueda
entrar por tu ventana...
Esa dulce, y maravillosa luz.
...
Así tendrás siquiera
límpido y alegre amanecer,
así tendrás, el despertar divino,
por un beso de tu amado
ofrecerás la vida,
así estará tu vida
plena de delicias
serán colmados
tus sueños de cariño,
las ansias de vivir, 
serán como un volcán.
...
Con fuerza arrolladora
vencerás tu hastío,
no todo será igual
cuando el cariño llegue,
si por un beso suyo
ofrecerás la vida,
él, por solo una caricia
su ser te ofrecerá.
...
Verás con alegría 
solo al mirarte un poco
un cambio asi tan grande
en tí jamás soñado.
...
Y nunca jamás, existirán barreras
que se interpongan en tus deseos,
tus sueños imposibles,
tangibles y vigentes,
en tí, se quedarán.
...
A ese hombre siempre 
le contarás tu vida,
tendrás en tu destino
el verdadero amor,
y con deliciosas ansias
te escuchara sonriente,
te llenará de de fe, tendrás confianza,
la vida enfrentarás
con nuevas esperanzas.
...
Verás en las tinieblas,
tendrás ya tu destino,
del brazo de tu amado
desafiarás al mundo,
verás desde la bruma,
surgir la nueva luz,
feliz serás por siempre 
y solo escucharás...
La dulce voz que guie...
Tu senda y tu camino.
...

Jorge Naonse 15/04/1965
Derechos 784.085

Ante tí (2)

Ante tí,
con sueños y esperanzas
se despertó mi alma
del letargado invierno,
volvieron a nacer
sueños y semblanzas
y comencé a olvidar
tristezas y recuerdos.
...
Comencé a reedibujar
tergiversadas lineas,
y dar otro sentido
al pasado adverso,
fuiste tú mi estrella
y aún eres mi guía
siguiendo yo a tu lado
por todo el universo.
...
Al lado siempre mío
en enmarañados tiempos,
fé, tu me inyectaste
en momentos de flaqueza,
siempre hacia adelante
con amor y sentimientos,
eres mi dulzura,
amor, delicadeza.
...
Aún en mi crepúsculo
estás aquí presente,
recordando juntos
pasajes de dos vidas,
el amor vivido
lo hicimos plenamente,
y juntos por el mundo,
lo vimos diferente.


Jorge Naonse 2012